W naszym cyklu „Co ty gwiżdżesz?!” co tydzień pokazujemy i opisujemy ciekawe klipy z różnych rozgrywek, bo chcemy pomóc znaleźć wspólny język kibicom, zawodnikom, trenerom i sędziom. Nie powielajmy mitów, rozmawiajmy językiem Przepisów Gry, ale znając ich interpretacje, wiedząc, czym w praktyce sędziowie kierują się na boisku i jak definiują ducha gry.

KLIP NR# 37 (do obejrzenia tu: https://streamable.com/9k4ybp)

Czerwony stojący w murze dostaje piłką w głowę po mocnym strzale z rzutu wolnego i upada na ziemię. Sędzia szybko przerywa grę, aby można było ocenić stan zdrowia leżącego, a po wszystkim wznowi ją rzutem sędziowskim. OK, ale z którego miejsca i dla kogo?

Sędziowie wiedzą, że jednym z priorytetów w ich pracy jest ochrona zdrowia zawodników. Tak jest np. przy ocenie starć (czasem odgwiżdżemy faul nawet przy braku kontaktu między zawodnikami), ale również w takich sytuacjach, jak ta z naszego klipu. Zawodnik upadł w taki sposób, że sędzia (słusznie!) czuł się w obowiązku szybko się nim zająć. Stąd decyzja o gwizdku (przerwaniu gry), skoro nie kroiła się żadna korzystna akcja – piłka poleciała w stronę koła środkowego. Gdyby było inaczej (jedna z drużyn miałaby szansę na szybkie, bramkowe, rozstrzygnięcie akcji), sędzia musiałby się wstrzymać jeszcze kilka sekund z przerwaniem gry. Wyobraźmy sobie, że w kole środkowym nie ma tego stopera Niebieskich i samotny napastnik Czerwonych będzie biegł na bramkę z piłką – wtedy jednak należałoby mu na to pozwolić (choć pamiętamy, że priorytetem jest zdrowie zawodników). Podobnie byłoby, gdyby odbita od muru piłka trafiła do innych Niebieskich w polu karnym i to oni mieliby szansę bramkową.

Na szczęście sędzia nie miał tych dylematów – sytuacja była neutralna i nie budziła najmniejszych wątpliwości.

Te pojawiają się jednak później – gdy trzeba wznowić grę rzutem sędziowskim. Przepisy Gry (Art. 8) mówią, że sędzia wznawia grę dla zawodnika drużyny, która jako ostatnia dotknęła piłkę. Co więcej, jest jeden wyjątek: niezależnie od tego, kto ostatni dotknął piłkę, jeśli miało to miejsce w polu karnym, rzut sędziowski należał się będzie bramkarzowi operującemu w tym polu.

Czyli, jakby nie patrzeć, rzut sędziowski należał się tu bez wątpienia bramkarzowi Czerwonych (z miejsca, gdzie piłka uderzyła zawodnika w murze). Tyle że takiej decyzji nie zrozumieliby zawodnicy – dla wszystkich na stadionie jest jasne, że piłka, która wylądowała w kole środkowym, była już we władaniu Niebieskich. Jak więc należało tu działać, aby podjąć decyzję zarówno przepisową, jak i zrozumiałą?

Możliwości są dwie:

1. Dużo szybszy gwizdek – gdy piłka dopiero wylatywała z pola karnego po odbiciu się od głowy Czerwonego. Wtedy to wznowienie gry dla Czerwonych byłoby czymś oczekiwanym i logicznym.

2. Gwizdek opóźniony jeszcze o sekundę-dwie – tuż po zagraniu piłki przez stopera Niebieskich. Wtedy z kolei rzut sędziowski dla Niebieskich gdzieś z koła środkowego byłby dla wszystkich zrozumiały.

    

Sytuacja niełatwa, bo wymagała nie tylko myślenia o priorytetach, ale i działania w określonym tempie. Tak bywa w sędziowaniu: liczy się nie tylko sam gwizdek, ale i dobry moment na jego wybrzmienie.

Piotr Tenczyński

Ulubione