Piłkarska wiosna w pełni, fani futbolu mają o czym dyskutować. Nasz cykl „Co ty gwiżdżesz?!” ma więc na celu pomóc znaleźć wspólny język kibicom, zawodnikom, trenerom i sędziom. Nie powielajmy mitów, rozmawiajmy językiem Przepisów Gry, ale znając ich interpretacje, wiedząc, czym w praktyce sędziowie kierują się na boisku i jak definiują ducha gry. Raz w tygodniu analizujemy wybrany klip szkoleniowy.

KLIP #30 (do obejrzenia tu: https://streamable.com/86o7fo)

Za co na boisku sędziowie pokazują żółte kartki? Najczęściej za różnego rodzaju faule. Są też napomnienia za „rękę”. Bywają za jakieś niesportowe gesty/krzyki wobec sędziego, za grę na czas albo udział w masowych konfrontacjach. Ale tutaj? W czasie przygotowań do wykonania rzutu wolnego albo karnego?

Dzisiejszy klip jest rzeczywiście trochę nietypowy. Składa się z dwóch sytuacji z różnych meczów, a w każdej z nich zawodnicy drużyny przewiniającej dostali żółte kartki za zgoła nietypowe incydenty. Nietypowe, ale ewidentnie niesportowe – sędziowie MUSZĄ po prostu konsekwentnie karać piłkarzy zachowujących się w taki sposób. Co takiego niesportowego zdarzyło się w tych sytuacjach?

W pierwszej z nich Biały dostał ŻK za odmierzanie krokami odległości 9,15 m. Domyślamy się, co zaszło: obrońcom nie spodobało się miejsce, na które został odsunięty mur, dlatego jeden z nich postanowił udowodnić sędziemu, że ten się myli. Takie zachowanie jest jednak traktowane jako ostentacyjne podważanie autorytetu sędziego i MUSI być karane napomnieniem.

Zauważmy moment meczu: 3. minuta, pierwsze takie zachowanie, pewnie w ogóle pierwszy rzut wolny. Ale to naprawdę sytuacja zero-jedynkowa: te okoliczności nie mają znaczenia, sędziowie nie będą ważyć, czy już kartka, czy jeszcze reprymenda. Tak często robią przy słownych utarczkach z zawodnikami, gdy czasem wystarczy jakaś cicha uwaga, czasem głośniejsza reprymenda, a sędziowie swoje reakcje uzależniają od różnych czynników. Jednak – niech to wybrzmi absolutnie serio – dobrze sędziowie, widząc takie odmierzanie krokami przez zawodnika, zadziałają jak automat. Żółta kartka, bez zważania na okoliczności.

W drugiej części klipu mamy żółtą kartkę dla bramkarza, bynajmniej nie za dyskusje z sędzią. Właśnie ważąc różne racje w tej sytuacji (m.in. to, że w tej akcji faulujący obrońca dostał czerwoną kartkę) arbiter chciał uniknąć kolejnej kary dla tego zespołu. Zamiast kartki za „pyskówkę”, poszedł więc w zarządzanie, uspokajanie, tłumaczenie.

Jednak kilka sekund później bramkarz nie dał mu już wyboru. To późniejsze zachowanie też MUSI być traktowane jako niesportowe i karane żółtą kartką. Takie dewastowanie punktu karnego ma na celu utrudnienie zadania wykonawcy rzutu (aby murawa w miejscu ustawienia piłki była maksymalnie nierówna. Skąd wzięła się ta „moda”? Czy aby nie z Bundesligi? Nie ma to znaczenia; dość powiedzieć, że zdarza się to też w Polsce w różnych rozgrywkach. Ale dobrzy sędziowie (nie tylko szczebla centralnego!) są już na to wyczuleni i MUSZĄ działać zero-jedynkowo: żółta kartka i kropka.

Dla sędziego na boisku to nie jest łatwa sytuacja. Po podyktowaniu samego rzutu karnego musi zajmować się dalszym zarządzaniem: może to być kartka dla faulującego (a potem trzeba ją zapisać), kontuzja faulowanego, jakieś protesty, gra na nerwach sędziego i wykonawców itd. Co bardziej przebiegli zawodnicy potrafią „dłubać” butem przy „wapnie” nawet stojąc tuż przed sędzią i rozmawiając z nim, albo ma miejsce „gra zespołowa”: kilku dyskutuje z sędzią (i zasłania mu widok), a jeden „dłubie”… Rzeczywiście samemu sędziemu może więc umknąć takie zachowanie, dlatego kluczowa jest dobra współpraca z jego zespołem, głównie sędzią asystentem stojącym wtedy na linii bramkowej.

Piotr Tenczyński

Ulubione