Piłkarska wiosna w pełni, każdy weekend przynosi kolejne sytuacje, o których dyskutują ludzie pasjonujący się futbolem. Nasz cykl „Co ty gwiżdżesz?!” ma więc na celu pomóc znaleźć wspólny język kibicom, zawodnikom, trenerom i sędziom. Nie powielajmy mitów, rozmawiajmy językiem Przepisów Gry, ale znając ich interpretacje, wiedząc, czym w praktyce sędziowie kierują się na boisku i jak definiują ducha gry. Raz w tygodniu analizujemy wybrany klip szkoleniowy.

KLIP #29 (do obejrzenia tu: https://streamable.com/i8zr88)

Sędzia odgwizduje faul Białego (mającego już żółtą kartkę na koncie). Słysząc gwizdek zawodnik ze złością rzucił piłką o ziemię. Sędzia ukarał go za to żółtą kartką i w konsekwencji usunął z boiska. Biały był tym przede wszystkim mocno zdziwiony. Takich żółtych kartek się nie daje? Takich DRUGICH żółtych się nie daje?!

Dziś próbujemy dotknąć ducha gry, który jednak jest jak yeti: powszechnie wiadomo, że istnieje, choć nikt go nie widział… Właśnie ów duch gry każe czasem zastanawiać się sędziom, czy dane przewinienie na boisku na pewno zasługuje na „drugą żółtą”. Litera Przepisów Gry o tym nie wspomina: jest tam po prostu niemały katalog przewinień „na żółtą”, bez rozróżniania, które napomnienie miałoby to być dla winowajcy. Ale jednak „druga żółta” oznacza automatycznie osłabienie jednej z drużyn – zmianę układu sił na boisku, nierzadko po prostu wpłynięcie na przebieg meczu. Nic dziwnego więc, że „druga żółta” wymaga czasem od sędziego rozmysłu i chłodnej głowy. I rzeczywiście zdarzają się takie przewinienia, o których powiemy, że zasługują na żółtą kartkę, ale na „drugą żółtą” już niekoniecznie…

Wskazać tu jednak musimy, że nie zawsze „druga żółta” jest tak istotna dla przebiegu gry. Przecież pokazanie jej np. w 85’ oznacza ledwie kilka minut gry w osłabieniu – to tyle, ile zwykle zespół seniorski gra w dziesiątkę, gdy ten jedenasty jest leczony za linią boczną.

Bardzo często konieczność myślenia o „drugiej żółtej” zrzucamy tylko na sędziów. Ale przecież to nie oni faulują albo zachowują się niesportowo. Musimy tu więc zaznaczyć, że umiejętność liczenia do dwóch (dwie żółte kartki = czerwona) jest wymagana również od zawodników. To przede wszystkim każdy z nich, gdy ma już jedno napomnienie na koncie, winien o tym pamiętać.

Tak też było w tej sytuacji. Biali przegrywają 0:1, do końca meczu 10 minut (+ pewnie jakieś doliczenie) i nagle jeden z nich ma osłabić przedwcześnie zespół… Ale czy on naprawdę zrobił coś tak strasznego? Otóż takie jego zachowanie MUSI być językiem Przepisów opisane jako „czynne demonstrowanie niezadowolenia z decyzji sędziego” i rzeczywiście jako takie MUSI być ukarane żółtą kartką. Tego typu przewinienia, określane z angielskiego jako „dissent”, najczęściej popełniane są werbalnie (zawodnik coś krzyczy), czasem widzimy jakieś niesportowe (podburzające) gesty. Jednak zawodnicy muszą wiedzieć, że również inne ich zachowania są dokładnie tak samo klasyfikowane. Np. będzie to już samo dobieganie do sędziego z protestami albo właśnie ciśnięcie piłką o ziemię. To gest, który jednoznacznie trzeba czytać jako formę niesportowego protestu przeciwko odgwizdaniu rzutu wolnego dla Pomarańczowych.

Ale naprawdę to musi być „druga żółta”? Oczywiście sędziowie nie działają jak roboty, widzą emocje zawodników, ich zmęczenie, frustrację i inne okoliczności. Niektóre zachowania o zabarwieniu niesportowym rzeczywiście można odpuścić, gdy zawodnik coś tam krzyknie w emocjach (ale na pełnym, głośnym stadionie tego nie słychać), albo sędzia może mieć niejakie wątpliwości (może nie słyszał gwizdka? może chciał podać piłkę rywalowi?). Ale przecież tu nie ma wątpliwości. Tak, to jest „druga żółta” i to bez zważania na to, ile czasu zostało do końca, albo jaki jest wynik.

Kolegium Sędziów PZPN zapowiadało w zimie, że od tej rundy konsekwentnie będą karane tego typu niesportowe zachowania, podważające autorytet sędziów. Z pewnością ta wiedza dotarła również do drużyny Białych. Co z nią zrobili?

Zawodnik nr 64 swoją pierwszą ŻK w tym meczu dostał również za takie zachowanie (krzyczał na sędziego asystenta). Co więcej, wtedy na pokazaną kartkę zareagował sarkastycznymi oklaskami wobec sędziego. Arbiter przytrzymał dłużej kartkę w górze, chciał sprawić wrażenie, że ta kara jest również za te oklaski – wszystko po to, by właśnie uniknąć „drugiej żółtej” już wtedy. Ale w 81’ Biały nie pozostawił sędziemu wyboru. Sorry, to zawodnik musi, nawet w emocjach, przede wszystkim umieć liczyć do dwóch.

Po pokazaniu mu czerwonej kartki Biały dalej zachowywał się niesportowo: były kolejne krzyki i oklaski wobec sędziego, było też rozdarcie klubowej koszulki. Ale oczywiście „trzeciej żółtej” nie dostanie. Czeka go tylko tłumaczenie się przed klubowym kit managerem…

Piotr Tenczyński

Ulubione